Bir çocuk haylazsa onu anlarım,
Onların yaşında biz de çocuktuk!
Kabına sığmazdı heyecanlarım,
Dağında, taşında biz de çocuktuk!
Daldan dala seker meyve toplardık,
“Birdirbir” oynarken nasıl hoplardık!
Çiğdem sökmek için küsküç saplardık,
Toprağın yaşında biz de çocuktuk!
Kaleler dikerdik, atardık taşı;
Yanlış fırlatınca yarardık başı!
Toz toprak içinde karardık aşı,
Çamurun dışında biz de çocuktuk!
Fazla seçemezdik alı, akçayı;
Sanki gezemezdik bağı, bahçayı!
Sonra çözemezdik dolu bohçayı,
Paylaşım işinde biz de çocuktuk!
Islansak güneşte kurutulurduk,
Soyunsak güreşte unutulurduk!
Küçücük sevinçte avutulurduk,
“Aferin” peşinde biz de çocuktuk!
Ne görünce ister, ne de alırdık;
İstenen de tersler, öyle kalırdık!
Koyun, kuzu besler mutlu olurduk;
Yırtık bir meşinde biz de çocuktuk!
Ana eli değmiş, bala banardık;
Elde iğne, iplik; terzi sanardık!
Baba yumruk yapsa gürzü anardık,
Kahraman kaşında biz de çocuktuk!
Pir-î Fanî der ki; çocuksa kişi,
Kardeşçe sarılmak, oyundur işi!
Hayaller kurmaktır, aynıdır düşü;
Hayatın düşünde biz de çocuktuk!
(PİR-Î FANÎ)
03.09.2019 – İSTANBUL
Kayıt Tarihi : 4.9.2019 00:12:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!