Biz Şiiri - Hasret Sayınta

Yırtarak geçiyor içimizden hayatı törpüleyen zaman. Zaman ! Ahh yetişemediğim vicdan azabım. Biz ! Kaynağından kopup yer çekimine kapılan zindan göçerleri. Biz! Karanlık sulara düşen ışık taneleri. Hep uzaktan seslendik durduk birbirimize. Çünkü bir mevsimsizliğe katlanmıştık seninle. İki gece arasına sıkıştırdığımız uykularımızda işleyen şehir içi hatlarının devamlı yolcularıydık. Bir geceden ötekine çakıl sektiriyorken bir ikindi vakti uyandırıldık. Gece kelebeğinin gölgesi silindi duvardan. Bir mevsim daha eskidi sokaklarda. Bir gece vakti oturmuş bunları yazıyorum, sözcüklerden bir mezar kazıyorum kendime. Vakitlerden bir bir vakitte aynadaki suretimizi eskitirken zaman, geride kalan anılar kulak asmıyor çağrılarımıza. Yaşadıklarımızdan çok yaşayamadıklarımız yaraladı yüreğimizi. Belki de bundandır dilimizin parçalanışı. Bundandır başsız bir ceset gibi her gece toprağa gömülmemiz. Varlıkla yokluk arasında bir arafta, ruhunu arayan bir bedeniz şimdi. Bir mevsimi daha eskiterek takvimlerde. Sokaklarda bıraktığımız sözcükler mühürlüyor dilimizi. Yine sonbahardı. Yaprak yaprak döküldü umutlarımız. Adına yaşamak dedik. Hangi çağdan kalmaydı bu yalnızlık bilemedik.Bir otobüsün arka koltuğuna oturduk yan yana. Benim cebimde senin resmin senin cebinde bilinmeyen adresler. En çok kim yaraladı diğerini saymayı unuttuk. Mevsimlerden sonbahardı.Gece kelebeğin gölgesi silindi duvardan. Bir çiğ tanesi gibi düştük toprağa...

Hasret Sayınta