Biz Şiiri - Mehmet Emin Eryazgan

BİZ

Ne alaylıyız biz ne de kalaylı.
Ne tahsil gördük bu yolda
ne de tahsilatımız var sonunda.
Ne taksimatının derdindeyiz yüreklerin,
Ne de teksiratıyız; ihtiras mihraklarının
Ve ne de yolcusuyuz hak olmayan mihrapların.

Ne samimiyetsiz minbere yöneldik,
Ne de şehvet minderlerinde kirlendik
Biz hep kendimiz olmak yolunda çilelendik
Ve bir ömür vicdanımızın kurnasında çitilendik.

Ne putlaştırdık yöneldiğimiz tebessümleri,
Ne de kullaştırdık yüreğimize akan yürekleri.
Yöneldiysek yürüdük bilendikçe çürüdük.
Biz hep kendi güneşimizde eridik.
Kimi zaman sarıldık,
Kimi zaman sarmalandık,
Kimi zaman da arındık sırmalandık.
Gün geldi ecele sürmelendik.

Biz hep kendi kapılarımızın ardında sürgülendik.
Ne peşimizden sürükledik acze düşeni kuytulara,
Ne de sürüklendik acz ile dipsiz kör kuyulara.
Biz hep kendi yıkımlarımız için örgütlendik.

Ne zaman düştüyse yüreğimiz sevdaya;
Ya örtülendik ya da ötelendik.
Hiç olmadı ertelendik.

Yıkılmadık.
Her seferinde sendeledik
Ama her seferinde yenilendik,
Tazelendik.
Biz sadece "biz köpüren" yüreklerde
Kahve gibi cezvelendik.