Bivare Makamı Şiiri - Hasan Yaşar

uzun
bir hikaye bileşik zaman tümcesinin
gizli öznesiydim ömrümce
sinip bir köşede
yedim durdum tırnaklarımı

kimse görmedi…

nisan görünümlü
duygusal bir şubat günüydü
önce dallara su yürüdü
iyiden iyiye acemaşiran şarkılar
söylüyordu rüzgar
ardından
aklım allı yeşilli
üstüme iyilik sağlık bezendi

kimse görmedi…

sonra bir gün
zengüle makamına benzer bir esinti oldu
hiç unutmam
kış ortasında küçük bir bahar yaşadım
eni konu rast makamı bir bahardı
burnumun direği sızladı

kimse görmedi…

yüksek basınçlı bir pazardı
hicaz makamı
bir esinti oldu
pembe, tatlı, ılık,
aldı,
köy köy, yayla yayla gezdirdi beni.

kimse görmedi...

ağlamaklı bir kuşluk vakti
neva makamında esiyordu
duygusuzun bile gönlünü okşayan
tadından yenmez bir uçurtma rüzgarı
duygulu bir bahar çağırırken aşıkları
üstüme geliyordu her yer
her şey
dar mı dardı odalar
evrildim
eğrildim, eğildim
segah makamı küçük bir kalp masajı ile
genceldim
canıma can geldi
yaş aldım

kimse görmedi…

isfahan makamı
umut yeşili bir ikindiydi
gökyüzü yarın pembesi giyinmişti
gölgeleri gölgeleyen
iyimser ve duygulu bir esinti ile
ürperdim
tırnaklarımı yediğimi anımsadım
içime geri sokmak istediğim pısırıklığımı
durdum
utanmadan
hüzzam makamı ağladım
dünüme
inadıma

kimse görmedi…

bütün karanlıklarıma ışıklar yağdı
hüseyni makamında şakıyordu kuşlar
aydım
uyandım
karcığar makamında ünlendim
tesadüfe bırakılmayacak kadar
güzeldi yaşamak
fark ettim
terk ettim
uçurumun kenarında umutsuzluğu
sen görmedin.

kimse görmedi…

* Bivare: Kimsesiz (Farsça)