Bittinmi Sandın Ey Aşk! Şiiri - Özgen Öz

Ey Aşk!

Bittin mi sandın ey aşk?
Yüzümden tebessümü koparan,
gözlerimden sevinci söken,
içimin en ıssız yerinden bir şeyi alıp giden sen…
Sanki hiç bir şey olmamış gibi,
bittin zannettin ey aşk!

Oysa sen;
benim yürüdüğüm kaldırımların çatlağında,
güneşten ürkmüş gölgesiz duvarlarda,
yağmurun ince ince vurduğu bir ağaç kabuğunda,
bir şarkının tekrar tekrar söylenen nakaratında saklısın.
Bir gül goncasında özlemle açar,
her çiçekte umut umut koklanırsın.

Bazen bir papatyanın beyaz yapraklarında,
bazen bir gelinciğin o narin allığında gizlenirsin.
Ey aşk!
Yitip bittin mi sandın gönüller güneşi…

Sen ki ey aşk!
Bir takvim yaprağının unutulmaz gününde,
bir şiir kitabının en kutsanmış sayfasında,
bir kış sabahı ıssız bir durakta
özlemle, sabırla işlenmiş bir yastık oyasında;
bir mum ışığında
ya da karlı bir kış akşamı
çıtırdayan bir soba ardına serilmiş yer yatağında…
Sen ki ey aşk,
bir okul çıkışında titreyen parmaklar arasındaki küçük bir notta,
bir kitabın arasına saklanmış kurumuş bir çiçekte,
kırgın bir gülüşün kenarında yaşarsın.

Bir yüreğin sesinde,
bir fısıltısın sen;
geceler boyu bir sayıklayış bazen,
bazen deniz kıyısında yankılanan bir haykırış;
bazen suskun gözlerin umut yüklediği,
özlemler biriktirdiği bir martı kanadısın ey aşk!

Bazen demli bir çay; ince belli bardakta
bazen dipsiz bir kadeh rakıda görünürsün.
Bazen çöllerdeki serapsın sen,
bazen en yüce dağdan yüce,
bazen denizlerden çok daha engin bir nefessin ey aşk.

Ve ben bilirim;
sen sadece bir duygu değil,
iklimleri değiştiren bir rüzgâr,
dağların doruğunda yankılanan bir çağrı,
çocukların gözyaşında gizli bir dua,
yaşlıların ellerinde saklı bir sabır,
kadınların saçlarında savrulan bir masalsın.

Sen ki ey aşk!
Bir şehirden bir başka şehre giden yolculuklarda
cam kenarında sessizce bakan bir çift gözsün,
bir mezar taşına bırakılan solgun karanfilsin,
bir annenin ninnisinde uyuyan umut,
bir sevgilinin ellerinde titreşen hayat,
bir devrimin kalbinde atılan cesaretsin.

Ve hâlâ sanıyor musun bittin diye?
Sen;
havanın en ince zerresinde,
toprağın en derin katmanında,
denizin en tuzlu suyunda,
bir insanın “merhaba” deyişinde,
bir çocuğun kahkahasında varsın.
Bazen bir vedasın,
bazen bir karşılaşma,
bazen bir türkü,
bazen bir ağıt,
ama hep sen – hep aşk!

Ey aşk,
bitmedin,
bitemezsin.
Çünkü sen;
zamanın ve mekânın bile unuttuğu yerde
bir fısıltı, bir nefes, bir ışık olarak
yürüyorsun insanın ruhunda.
Ve her kim seni okursa
iklimleri değişsin diye,
bu dizelerde şimdi
adını yeniden anıyorum:

Ey Aşk…
Sen hâlâ buradasın.