Bitmiyor Şiiri - Mehmet Macit

Bir bir geçti mevsimler dönüp duruyor Âlem.
Özlem dolu gönlümden eksilmiyor hiç elem.
Yine geldi sonbahar acep gelir mi selam?
Ne yağmurlar ne rüzgâr, ne de hasret bitmiyor.

Değişmezdim Dünya'yı saçının bir teline.
Kaybederdim kendimi sarıldıkça beline.
Doymak nasip olmadı lebindeki balına.
Ne emelim ne arzum, ne de feryat bitmiyor.

Bilmedim cefasını Aşk denen buymuş meğer.
Ermeyince vuslata böyle aşk neye yarar.
Bahar bitmiş yaz gelmiş benim derdim sonbahar.
Ne gözyaşı ne hicran, ne de kasvet bitmiyor.

Kaçar oldum ıssıza kimse bilmez halimden.
Yansam da özleminle bir şey gelmez elimden.
Döndüm garip bülbüle adın düşmez dilimden,
Ne isyanım ne ahım, ne de cinnet bitmiyor.

Giderim seher vakti duman çökmüş bağlara.
Bakarım uzun uzun karşımdaki dağlara.
Gelirsin bir gün belki kurduğum otağlara,
Ne bekleyiş ne umut, ne de sebat bitmiyor.

Kurtulmak mümkün değil iflah olmaz bu aşktan.
Vazgeçtim yıllar önce huzur dolu bir meşkten.
Çekip gitmeli artık Dünya denen bu köşkten.
Ne hastalık ne çile, ne de hayat bitmiyor.

Derdest etti Macit’i sevda denen bu bela.
Böyle ulvi belayı hamd olsun sundu Mevla.
İyi ki kılmış beni bir güzele müptela.
Ne teşekkür ne vefa, ne de minnet bitmiyor.
Mutlu kal sen sevgili, ben de mihnet bitmiyor.

Mehmet Macit
22.11.2017
Samsun

Mihnet: sıkıntı