Bitmez Umudum Şiiri - Lokman Gülbahçe

O, karanlık bir odada tek başına oturuyordu. Dışarıda herkes konuşuyor, eleştiriyor, yargılıyor ama onun için hiçbir söz önemli değildi. Çünkü içindeki umut, hiçbir lafla bağlanamazdı. “Dinlemiyor bu gönül… Kim ne derse desin, bitmez umudum,” dedi kendi kendine. Bu, onun bir yaşam felsefesi olmuştu; acı ve kayıplar bile onu yıkamazdı. Kalbi parçalanmıştı, ruhu paramparçaydı; ama her parçanın içinde bir umut ışığı saklıydı. Yüreği yanarken, bir tek şey çare olabilirdi: sevdiği, hayalini kurduğu kişi. Ama bilinçliydi, sabrı ve umudu ona direnmenin gücünü veriyordu. İçinde seller kopuyor, hayatın telleri kopup gidiyor gibi hissediyordu. Dizleri ve elleri tutmaz olmuştu, ama yüreği hâlâ dimdik duruyordu. Her acı, her kayıp onu kırmak yerine güçlendiriyordu. Ve Lafzede olarak kendi iç sesine fısıldadı: “Acım büyük, ama yenilmeyeceğim… Kimler için neler söylendi, dendi, dediler… Kim ne derse desin, bitmez umudum.” O gece, karanlığın içinde bile bir ışık gördü: umudun hiç bitmediğini, direnmenin, sevmenin ve beklemenin en güzel zafer olduğunu…