Bitmez sürgün Şiiri - Mehmet Bekir Nal

Gittiğinde hissettim yalnızlığı
Eksikti artık bir yanım
Üzüntü sardı bedeni
Uyku da yok artık uyanıklık da
Hayalle gerçeklik karıştı birbirine
Suret üstüne suret yığıldı önüme
İştah da kaçtı yokluğunda
Yokluğunla doldu beynim
yutkunmalarla doldu içim
Görmedi gözüm, yürümedi ayağım hiçliğinde
Uzaklaştıkça sensizlikten, yaklaştım başka sensizliklere
Kaçtıkça tutuldum kasırgaya
Sürgün edildim soğuk ve karanlık topraklara
Sesini duyduğumda yandı içim
Bir çocuk ağlaması artık her ses
Bu bir ceza değil, bu bir yıkım
Sevildim sensizliğin dikenli yollarınca
Her hareketim sana yönelişti aslında
Aslına kavuşmak istedi gönlüm
Yaprak gibi soldu uzak diyarlarda
Sinek misali yakalandım kaderin ağlarına
Sarıp sarmalandı her yanım
Acı, kırgınlık ve telaş
Kapladı tüm benliği
Girdi kılıktan kılığa
Sen oldu yıldızsız semalarımda
Şimdi yer gök yokluğun oldu
Ruhumun çorak arazileri gözyaşımla sulandı
Açan çiçeğin adını sen koydum
Solgun yüzümde hatıra kaldı sevgin
Oysa papatyalar diyarıydı bir zamanlar bu gönül
Sarının coşkusu doldururdu bahçelerimi
Göğün mavisi doldururdu gözlerimi
Bir de güneşim vardı tepemde
Beni anlatırdı şiirlerde
Tutardı beni
Daldırırdı sonra ruhunun derinliklerine