Bitmeyen Pişmanlıklar Şiiri - Veli Pan

Aşkımı, sevdamı bir rüzgâr gibi savurdum,
Kalbimi, dipsiz kuyuya vurdum.
Bir tek seni aradım her soluğumda,
Fakat kendi ellerimle hayalimi kuruttum.
Sözlerim yankı bulmaz, sesin gelmez uzakta,
Kalbimdeki özlem ateşi hâlâ sımsıcak da.
Bir dokunsan, yeniden açar küllenen yara,
Ama bilirim, dönüşü yok artık virane bahçede.
Gözlerinde kaybolduğum anı hep hatırladım,
Geçmişin gölgesinde ne de çok yanıldım.
Sevdanı kendimden esirgeyen yine ben oldum,
Kendimi pişmanlıkla dolu bir yalnızlıkta buldum.
Keşke bir adım daha atsaydım o vakit,
Yalnızlık bu denli yakmazdı içimi her vakit.
Sana yazılan şiirler kaldı elimde,
Birde aşkın en derininde kaybolan o saf niyet.
Gönül bahçesi kurumuş, doldurmuş dökülen yaprak,
Her pişmanlık içimde bir yara, her yara kalbime tuzak.
Yine de sevdanı saklarım içimde sessizce, uyutarak
Aşkınla ve pişmanlıklarımla yaşlanıyorum, elimde d