05.12.1979 / İstanbul
Gözlerimizi kapattığımızda,
zihin kendi ormanını kurar.
Yollar kıvrılır, gölgeler konuşur,
ve rüyalar arasında yaprak gibi savruluruz.
Peki ya bitkiler?
bu sessiz tanıklar
bizim düşlerimizi duyar mı?
Bir yaprak,
gecenin en yumuşak anında
rüyamızın sıcaklığını hisseder mi acaba?
Belki de bir orman,
her uykuya daldığımızda
bir an için nefesini tutar.
Her kök, her damar,
görünmez bir rüya dalgasını algılar
ve sabah olduğunda
yeni bir yaprakla cevap verir.
Kim bilir,
belki de doğa,
bizim rüyalarımızla birlikte
kendi sessiz rüyasını görür.
Kayıt Tarihi : 5.11.2025 20:32:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.



Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!