Ağaç
ki
yüklenir mi yaprağına.
Oysa
Şavkın kandırır
geceyi.
Ayaz kırılır.
Tutkun öldürür
bendini.
Gizler büyür
bitmeler içinde.
Ne yazgılar,
çiçekli bahar sunar.
Ne umuda
yol düşürür gülüşün.
Ki
gülüşün sindirir gamzeyi...
ANNABEL LEE
Solmaz BayrakKayıt Tarihi : 17.8.2009 12:25:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
''Her 'Hoşça kal' seremonisinin ardındaki firak'tan sonra; ilk işim banyoya gidip, elime geçirdiğim boktan bir makasla saçlarımı kesmek olur...
Genelde kadınlar yaparlar bunu.../ filmlerde falan görürdüm... / Görürdüm de bir anlam veremezdim o davranışın ardındaki psikoza...
Ben tanınmamak için kestim saçlarımı bi kaç gün önce...
Kendimi; üzerimde hissettiğim milyonlarca lânet bakıştan kaçırmak için...
Giden sevgiliyle beraber yürüdüğümüz zamanın, içine girdiğimiz mékânın, duvarların, beraber isim bulduğumuz sokak kedilerinin, yürüdüğümüz yolların, yemek yediğimiz lokantaların, uzaktan uzaktan bizi izleyen ve muhtemelen dedikodumuzu yapan insanların ve saire, ve saire... / hiçbirinin beni tanıyamamaları için...
Ama olmuyor...
Tanınıyorum hemen ...
..acılarımdan...
:(
TÜM YORUMLAR (1)