Ne Çok Yanmışım Şiiri - Kudret Kobal

acıları üflenen
çocukluk yaralarım
henüz kapanmıştı ki
gittin

bir delilik anımda
sana yazdığım şiirleri
sobada yaktım dün gece
anında kül oldular
oysa ben ne çok yanmıştım
ne çok ah almıştım

beni sevmesen de
şiirlerime bakıp görmesen de
ah etme kaleme
ağır kelamlar
bulaşır şiirlerin içine
ah edeceksen bana et
seni seven yüreğime
yüreğin dili olan gözlerime et
en fazla vah olarak
düşer göz yaşlarım
bulaşır şiirlerime

seni ne çok sevmişim ki
harcaya harcaya bitiremedin beni

oysa ne çok şiirler biriktirmiştim yüreğimde
gün yüzünü ve seni görmeyen
sadece yıldızların altında okunabilen
ne renkli şiirler boyamıştım yüreğimde
sana beyaz bana mavi
sevda adına bize ebruli
ne güzel şiirler biriktirmiştim sol cebimde

oysa sen ne çok yakmışsın beni
şiirleri yaka yaka
bitiremedim yüreğimdeki seni

seni ne çok sevmişim ki
harcaya harcaya bitiremedin beni

oysa ben her gece
pencerenden süzülüp
sevda şiirleri yazardım

şiirlerden
üstüne bir yorgan
yastığına dantel
artanından da
sabah uyandığında katla koy yastığının altına diye
koynuna bir ben yapıp kaçardım

şimdi şiirlerim var
herkesin beğendiği
bal badem

şiirlerim var
benim bile beğenmediğim
zehir zemberek

ha bir de
yarım kalan şiirler var
sana benzeyen
haminnemin tuzsuz ekmeği gibi