Biteviye Şiiri - Seyfi Karaca

Sessizlik,
Olmasina olur, gitmesine gider de
Sönük ve sakinligini buldugu yerde birlikte susmalarin sonudur
Ister sebebi haraba baglayan meyhane olsun
Ister kum taneleriyle cöllere sam yellerini serpip savuran
Icsin icmesin sarabi
Gecesi bilinmeyen yollarin catal ayrimlariyla birbirine karistiginda gölgeler
Hersey hic olmadigi kadar sokaklara düsmüs yabanci
Insandan dökülmüs sacilmis cigliklarladir
Nufus kagidina son kez bakip da tütüne dumana karisarak
Sehpadaki soguk kül tablasi, iskelede sisli fenere
Karanligi beklemekten usanmis aktarmasiz yolculugun
Karsiya giden
Ve karsidan hic dönmeyen
Solgun yüzlü pariltilariyla biir bir kendi adimlarini izlerken zaman
Kimsesizlige yok yanini veren yerler büsbütün aksam olur
Burdan sonrasi sana emanet artik örgülerini isleyen cikriktaki takasta
Yüzyillardan yorgun
Tüyden hafif
Tülden incecik kimi insan
Kimi biteviye saz keman

Aralik / 21