Bitabım Çocuk Şiiri - Nimet Öner

BİTABIM ÇOCUK

Özlemi yüreğimi çıra gibi yakarken,
Sesi sessizliği yırtıp kulağımda çınlarken,
O'na doğru bir adım atmak istiyorum.
Sanki zincir vurulmuş   ayaklarıma,
İlerleyemiyorum.  
Sen buhur'la, üzerlik tohumuyla tütsülenen çocuk,
Sen acıyan kanayan suskun gençliğim.
Söyle! 
Ben bu denli hasretken ona 
Yeşerir mi çorak bahçeler?
Sarar mı hasat mevsimi?
Şenlenir mi harman yeri?
Çiçekten bir adım öteye gitmez meyve ağaçları...

Oysa  yüreğimin coğrafyasında,
Uçsuz bucaksız çayırlarda,
Dört nala koşuşan deli tayları göstermek isterdim.
Nilin kıskandığı nehrin kırağında açıp,
Ayaklarını suya sarkıtan mavi çiçeklerden dermek isterdim.
Ama olmadı çocuk!
Hayat üzerimde yama gibi durdu.
Dokunduğum her el cehennem,
Baktığım her göz kuyu oldu.
Kaybolduğum tüm izbelerde kendimi ararken en çok kendimde kayboldum.
Uyku mahmurluğu arasındaki yokluğunun sancıları
Her aklıma gelişinde aklım terki diyar oldu.

Gitme, dedim!
Varlığında sükutken  bu dilim, yokluğunda lal olur.
Gitme, dedim!
Azrail nöbetlerinde aklıma gelirsin ölümü koynuma alırım. 
Dinlemedi ve gitti çocuk!
Şimdi bana baharlardan, mavilerden, denizlerden söz etme!
Yedi kat yerin dibindeyim,
Onsuzum, bitabım çocuk.

Hasreti sicim gibi üzerime yağdığı gecelerde 
Ben  gökyüzünde melekleri saydım.
Damla damla annemin ak sütü kadar helal günahlara battım.
Battıkça sevdim çocuk!
Kafesine sığmayan  yüreğimi ayaklarımın altında eze eze yürüdüm.
Ama yetmedi çocuk!

Hayatta hiçbir şey onun yokluğunda teselli vermedi bana.
Hayatta hiç bir yemin bir dilencinin avucundaki kuruş kadar değerli olmadı.
Ve hayatta hiç bir aşk kendi katlini vacip kılmadı.
Şimdi harabe bir kent gibiyim.
Şu Van'ın ıslak kaldırımlarını onsuz arşınlamaktan,
Her gece onsuz uyuyup her sabah onsuz uyanmaktan.

Yoruldum çocuk!
Hadi çek ellerini üzerimden,
Bırakta gideyim.
Ben bu gece bu şiirde ölmezsem,
Bir daha ölüm haram olur çocuk...

Nimet Öner

12/02/2014 VAN