Bisiklet Şiiri - Serpil Balçık

Tanrım, deneme artık beni!
Ver karnemi!
Anneme göstereyim, bisiklet alsın bana.
Onunla istediğim yere gideyim, istediğim yere.
Karnemi alınca,
Uçan bisiklet alacak annem bana.
Bırak uçup gideyim dilediğim yana.
Yalçın dağlara uçayım, dumanın dağıtayım,
Engin denizler aşayım,
El sallayıp selamlayayım balıkları,
Yabancı diyarlarda
Sevgi saçayım yoksun kalmışlara.

Annem uçmamdan korkar.
Annem beni özler.
Annem uçmak zor der,
Yürümeye benzemez,
Rüzgar,
Çalıdan, çırpıdan,
Taştan, tozdan çetindir der.
Yalpalar da düşersen
Bulutlar tutmaz’ der.

Annemin bisikleti eskiymiş,
Benimle gelemezmiş.
Ona da annesi bisiklet almış karnesini alınca,
O da yalnız çıkmış yola,
Cebine düşlerini,
Sepetine bez bebeğini koymuş.
Koynunda dostu cesaret umuda uçmuş.
Yalnızlık yağmış şimşek eşliğinde
Sarmalamış bir kara bulut boğum boğum,
İğne iğne yalnızlık batmış damlalarında.
Bir beyaz buluta uzanmış
Değememiş.
Yılmamış, yükselmiş.
İhanet esmiş,
Yokluk,
Yenilgi ardından,
Ardından sancısı soluk almanın,
Nefesi ciğerine batmış.
Bir yıldıza tutulmuş,
Tutulduğuna tutunamamış.
Daha da yükselmiş inadına.
Engin maviliğin bittiği son sınıra kadar
Uçmak gerekmiş.
Kendini de yakalayınca yolda
Artık hiç sendelememiş.

Annem uçmak zor der.
Çakan şimşeklerin,
Tutunamadıkların olacak,
Uçmak zor,
Patikada gezintiye benzemez der.
Yarasa,
Çakaldan, kurttan,
Sırtlandan, parstan vahşidir der.
Seni senden önce bulursa,
Kanını emer
Martılar yetişemez der.

Uçan bisikletim olunca dikkatli olacağım,
Söz verdim anneme.
Yastığımda onun olacak
Özleyince sarılsın diye.

Uçan bisiklet alacak diyorum sana,
Karne ne zaman?
Tanrım,
Ver karnemi, anneme göstereyim,
Bisiklet alsın bana,
Uçan bisiklet.

Tanrım,
Deneme artık beni!

MART 2002