Dün, bir kız vardı caddede, ışıkta
Birden, fren sesi; bir kara bisiklet;
-bordür çöktü!
Ne uzunmuş şu kırmızı adam!
Bir türlü sönmedi, belâ mısın?
-canı çıktı yeşilin!
Turladı şu bisiklet ara sokakta, sonra o bilindik an geldi,
Hani var ya; gözlerle gözlerin tarandığı o zaman,
-şu gözgöze denen şey.
Evrenin sorgulandığı, mekânın unutulduğu o dem,
Olabilirliği belki birlikteliğin, yahut çıkmaz sokağı,
Gerçeğe dönüştü, ayrı dünyaların not defterinde,
Neden sonra biten çakışmanın,
-asla benzeri yaşanmadı.
Malûm bisiklet, sevdaya nefer!
Bankta oturuyor kız, hani ilk bakıştan eser?
-tükenmiş belki gözlerindeki fer,
Böylece biter zamandaki kesişme,
Tek görgü tanığı ise parktaki çınar,
-otobüsün de hiç gelesi yok.
Zaman kazanıyor, büyülenmiş gibi,
Yalpalıyor oynak parke taşında,
Fenâ haldeydi bu meret; hurda!
-ne yaptığını bilmiyor!
Teknoloji diyorlar ya;
-külliyen saçma!
Pedallar boşa dönüyor hep;
-hâliyle çakma!
Bisikletse, yarım akıllı; hiç bakma!
-gittiğini sanıyor!
08.03.2008 - 2009 - 2010
Orhan TiryakioğluKayıt Tarihi : 23.3.2008 00:44:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bakın şu velespitin yaptığına, gitmiş de kimin peşine düşüvermiş.. Arsız velespit ne olacak bunun hali böyle? Böylelerini evde tutmalı, sokağa salmamalı azizim... Saygılarımla...
Büyülenmiş gibiydi bisiklet,
Hızını yitirmiş yalpalıyor,
Gücünü benden alıyordu,
Kayıyordu üzerinde
Oynak parke taşının,
Fena haldeydi bu meret,
Artık pedallar çalışmıyordu…
çok farklı ve de güzeldi.....saygılar
Tebrikler...
TÜM YORUMLAR (3)