Birlikte Susmayı Öğrendik

Sen yoksan…
Nefes almak, sanki yabancı bir dil konuşmak gibi.
Hava ciğerime dolsa da, yaşam içime sinmiyor.
Çünkü varlığın, soluduğum her boşluğun anlamıydı.

Gidişinle susmadı dünya, ama ben sustum.
Kelimeler, dudaklarımda soğuyan bir rüzgâr şimdi.
Bir şehrin ortasında yürürken bile,
adımlarım seni arıyor taşların altında.

Seninle hiçbir zaman yalnız değildim,
ama sensizliğin kalabalığı dayanılmaz.
Bazen aynaya bakıyorum yüzüm bende kalmış,
ama ruhum sende yaşamaya devam ediyor.

Zaman, unutuşun yavaş yüzü derler,
oysa ben unutmuyorum sadece alışıyorum,
senin yokluğunun ellerime sinmiş kokusuna.
Her gece seni kaybettiğim yerden başlıyorum,
ve yine orada buluyorum seni içimin en derin yerinde.

Ruhun gitmedi, biliyorum.
Bir parçası bende çakılı kaldı,
ve ben o parçada her gün biraz daha sana dönüşüyorum.

Kalbim sende atıyor hâlâ,
ve belki de bu yüzden
ölmek değil, sensiz yaşamak en sessiz intiharım.