Biri Yitik İki Haziran Şiiri - Kağan İşçen

1.

Gülüşünü özlemekten yitti haziran
Düş kervanları yürüttüm odalarda
Yağmur yorgunu mevsimler gözlerimde
Ömrüm isimsiz bir acıda kayıp
Kumru duyarlığında bir ağlamaya hazır
Varsan razıyım yokluğuna...

Yine bir yaz tüm renklere uzakken avuçlarımda
Sen umarsız bir kahkahaya ilk ve son ikindi
Bir kasaba mezarlığı rüzgarsız anındayken yine bir yaz
Islığım makamsız yol ezgilerine esirdi
İnsanları ve şehirleri yinesiz bu mutsuzlukta
Yine bir yaz diyorum...yoksun...yok musun...

Puslu aydınlıklara gömülü sabahların ötesinde
İlk kıpırtılara yakın temiz çamaşır kokulu yataklarda
Ölümü en uzun rüya bir çırpınışın sonunda yoğun
Bambaşka bir gelecek düşünüyor kendine...
En çocuk haliyle sarılmış boynuna tek düşünün
Bırakmak istemiyor ellerini...
Bu eller senin ellerin...ötekiler de...tüm ellerde...sen...
Bir sen,sen değilsin...

2.

Sokak lambaları yalnızlığıma muhtaç kalmasın diyedir diyorum
Gece imkansız hayallerimle hep gülsün eğlensin diyedir
Son gölgeye yoldaş iki göz olsun diyedir diyorum
İlk aydınlığa bir son bakış olsun diyedir
Yüreğim tembelleşmesin diyedir diyorum
Yıldızlar sayılmamaktan eskimesin...
Ay ışığı solmasın diyedir yüzüne benzetilmemekten
Caddeler yürünmemekten tozlanmasın diyedir diyorum
Kirpiklerim dökülmesin susuzluktan...
Sokaklar gezilsin unutulmasın diyedir diyorum
Bulutlar umut katığı olsun diyedir...
Şarkılar unutulmasın diyedir diyorum dillenmemekten...
Biliyorum...acılar yaşansın dinsin diyedir sevgilim...
Gelmiyorsun...gelmeyeceksin...
Diyedir diyorum...
Susuyorum...