Biri Susturmalı Şiiri - Efe Can Doğan

Yüz yıllık elbiseleri attım
Yüz yıllık
Eskiyen herşeyi
İnsanlar attım hayatımdan
Gülüşü kuğudan bozma insanlar
Kayış bakışlı ve yüreği taş
Kimsenin görmediklerini attım
Günbatımını izlediğim en güzel yeri
Gözlerini söktüm attım zihnimden
Açık vadilere çıktım
Genç ve çeviktim
Bir bir geçtim hepsinden
Sen vadisinden geçtim usulca
Susuzluk çektim
Kahır çektim
Acılar çektim
Ben vadisine yürüdüm sonuna kadar
Genç ve tecrübesizdim
Döndüm
Utanamadı gözlerim
Yine seni aradılar
Gün ışığı gibi damladın üzerime
Ve ben kanatları koparılmış
Bir kuş
Bir yarasa
Bir kelebek kadar
Mutsuzdum
Kanıyordum
Anlıyordum ki göçeben olmuştum
Sen nereye gitsen
Gölgende atıyordu yüreğim
Biri susturmalı artık içimdeki seni
Mahzun ve kederli bi çocuktun halbuki
Seninle yüzüyorduk o sularda
Ekmek banardık
Yumurta kırardın
Karanlıktan korktuğunu bilirdim
Ama yanımda muhaftın tüm korkularından
Mum ışığında sızardık
Kokun yasemin çiçeğini bastırırdı
Yatsıda mor salkımları
Sabah gül bahçesine dönerdi ortalık
Mest olmak her yiğidin harcıydı
Ellerinle uykuma dokunurdun
Biri susturmalı içimdeki seni
Biri susturmalı..