Biri Şiiri - Sinan İpek

Kim bilir hangi ergen öfkeyi unutmuş alnında,
Dudağındaki kerpeten gülüşe yardım ve yataklık eden gamzesiyle.
Bir erkek gibi esrik bir kadın gibi güzel.

Kaş çatışını çaldığı sevgili, kaybını hala aramakta
Yanağında şaşkın çocukluk izleri.

Tanımak mümkün olsaydı, tanır mıydım yüzünden birini?
Ara sıra damara salınan zehir—dizeleri
Anlatıyor ya kendini ya başka birini.

Kim bilir hangi sevda yüzünden ortadaki ismi.
(Yüzünden tanımak mümkün olsaydı birini.)

Bulanık karelerde gizlenemeyen altın oranlar.
Her zaman şaşarım kadınlara—en güzel olduklarında
Bile güzel olmak zorundalarmış gibi.
—Yine de itiraf etmezler bazı şeyleri.

Gecenin bir yarısında tanımadığı
Birine övgüler düzen acemi şairin
Kaçınamadığı yarım kafiyeler.
Bir kadın gibi güzel, esrik bir erkek gibi,
Duyuyorum—çarpıyor kalbi bir hermafroditin.

Kimi zaman görüyorum olmayan şeyleri—orada
Yeni evlenmiş yaşlı kadın kılığında bir gelin
Liseden çıkarmış kocası altın halkalara sarmış
Ama öyle değil—olabilirdi.

Bir şairin sivri diliyle azarlamasını işitiyorum
—Kendini seven birini.
Olmayan şeyleri yaratamadığı için yetersiz bulunan
İki üç talihsiz eski sevgili.

Sağa sola gönderilen iki üç mermi
Geri çevrilemeyen bir iki dans teklifi.
Gelemeyenleri beklemeyenleri istemeyen
Sevmesi imkânsız olduğu için sevilen biri.
Takılmış—bir balık gibi—kendi ağlarına.
Arkada bıraktığı zaman engizisyon sorgusunda.
Yaşamda geri gittiğine inanıyor ya.

Bir başkasına ait olan övüncü çalıyormuşum gibi hissettiren
Söküp atamadığım şeylerden biri.

İhtiyarlamamaya yemin etmiş.
Ayrılan nice yolun sonunda bekleyenleri arayıp,
Başka şeride çoktan girmişleri özleyerek yürüyor.
Hala nasıl var olabiliyorum diye şaşıyor kendi kendine.