Birgün Belki Şiiri - Özdemir Aydın 2

hayat denen yüce dağı, aha çıktım, aşıyorum 
bir gün ölü bir gün diri, düşe kalka yaşıyorum
o yâr nehir, ben ummanı, kirpiğimden taşıyorum
birgün belki bu şiiri okur diye yazıyorum.

bir sevda bin ahh saklar, dîvânede mahfelince
sinesinden bir ok vurur, bir maralı yâr tutunca
herkes sever, sever amma, bu benimki biraz ince
birgün belki bu şiiri okur diye yazıyorum.

nesir deme, inan buna, arzuhâlim yazıyorum
bin hüzünler etmez para, pare pare yanıyorum
lokman hekim olmaz deva, biçareyim, ölüyorum
birgün belki bu şiiri okur diye yazıyorum.

acılarım yârdan yana, çekerim de demem bana
zehir olsa kana kana içerim de doymam yâra  
hoş gülistân gerdanı var, bahar ona, kışı bana
birgün belki bu şiiri okur diye yazıyorum.

istesemde kapanmazki şu tüllenen yaralarım
güneş içre gülüşken, zindan oldu sabahlarım
kul aydıni bitmez oldu bugün yarın hayallerim
birgün belki bu şiiri okur diye yazıyorum.