Her insanın vardır elbet acısı
Yüreğinin bir köşesinde saklısı
Gülüşlerinde bile sızlayan yarası
Kabuk tutması bekleniyor kilitli sandıkta
Ne olurdu umudu kaybetmek olmasaydı
İçimdeki küçük dünyam
Sesleniyorum sana
Ne kadar da benziyorsun
Gerçek hayata
Bugün kar yağıyor lapa lapa
Bir yolcu uğurladım yaşlı gözlerle
Teselli etti beni güzel sözlerle
Tüm sevgimle haykırdım bekleyeceğim
Göz yaşları dedi ki özleyeceğim
Kağıttan yaptığım hayal gemilerim vardı
Ne denize saldım onları,
Nede yağmura bıraktım.
Islanıp parçalanmasın diye,
Kabuslarımın gölgesinde sakladım.
Ya dur kalbim yada sevme
Sevsen de güvenmemek en güzel çare
Seni sevenleri önemse ama
Sevdiklerine de seni sevenlere de
Asla sırtını dönme!
Dertleştim yine bu gece kendimle
Sordum ona sevebildin mi kalbinle
Bazen herkese kızdım dedi
Bazen herkesi sevdim dedi
Ne kızmadan sevebildiğim
Hani beni sevenler beni mutlu ederdi?
Sevildiğimi bilmek bana güven verirdi?
Sevmekte sevilmekte beni bitirdi
Bana yalan söylediler sevmek ölmekmiş.
Seviyorum diyenler çekip gittiler,
Artık sevilmediğimi bilmekte acıtmıyor beni
Beni anlamayanlar insanlar
Beni sevse ne çıkar?
Ne kimseyi anlamak
Nede kendimi kimseye anlatmak gibi
Ne yapayım varmasın bu sandalım da kıyıya
Hepsi gibi tam yaklaşmış iken karaya
Yine gömüldü uçsuz bucaksız ummana
Daha nasıl salarım bu kadar yarayla?
Hep su aldı özenle gönderdiğim sandallar
Ya ufak darbeler batırdı onu,
Bu sefer sağlam dala tutundum keşke demeyeceğim cümlesi, hiç bir zaman duyulmayacak dudaklarımdan.
Bunu sizlere borçluyum;
Canım (sandığım) arkadaşlarım...
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!