Birdenbire Sonbahar Şiiri - Seyfi Karaca

Hayat iste..
Yola koyulsun veya yoldan dönsün
Unutuldugu yerde soguyup kaliyor bardaktaki cay
Fincandaki kahve
Bulanik ve tozlu camlardan süzülüp sizan isiklar gibi
Icerde yalnizligindan baska belki üc bes kisi
Amansiz kuzey rüzgarlarinin ara sira iterek araladigi kapilardan
Sanki beklemekten yoruldugu hic kimse gelecekmis gibi
Cekmecesine bir mektup daha yazip birakiyor
Ve posta güvercinleri yoksula verende tiril tiril takayüt
Ilerde üstünü basini karla kaplayacak olan dünyaya degil misin hani
Ciceklerin dogdugu ilk baharlarla tay gezer cicek sever
Fenerler yakarak geceye bakardin hatirini sual ederdin esikteki igdelerin
Ve gökyüzüne kolyeler takan dolunayin
Cok fazla eskimis silinmislerden
Okunmasiz ifadelerle sendeleyip sekerek her kopus
Olmam gitmem desen de hayat iste,
Cinlayip duruyor topraktan gitmeye yakin
Ve ecip gitmeye kulvarlarinda hic kimsesizligin
Ne gül sevdasi ne karanfil kacagi
Sarilmaz yaralara yürek sizsi gönül hancisi
Ayaz olmus da, zakkumla dertlesip
Solmus otlar ugulduyor hizini alamayan rüzgarda
Aziksiz katiksiz her basamak harabatin sokaklarina cikan
Kaybolup görünen yollarin ardi birden bire orman
Birden bire sonbahar,
Birden bire sanki ben,
Birden bire efkari ve esgali bana benzer
Dolunay misali sefil sürgün serüven..

Eylül / 21