Birazda senden… Şiiri - Murat Gevrek

Şubat ayaz
Şubat soğuk
Bıyıklarım buz tutuyor…
Rakım bardağımda donuyor…
Odanın havasında nem
Bende telaş
Birazda senden
Birazda senin götürdüklerinden
Bir mavi Salı
Yelkensiz
Yel izinden tekmilsiz
Yalnızlık odamın buğusu
Birazda senden…

Yırtık pabuçlarımın kokusu
Birçok ne olduğu belirsiz anı
Ben unuttum beni
Birazda senden
Birazda senin benden aldıklarından…

Ne diyedir ki insan bu denli sever
Yar diyedir gözlerinden yaşlarını süzer
Ben yeni anlar oldum
Seven insan hep kendini üzer
Rakım hep boşalır dolar
Ben hep aynı dem aynı keder
Odam bilirsin yaşamına yeter
Kapılar hep kapalı
Birazda senden…

Durgun yüreğim
Şimdi sadece musikide
Bir onlar anlıyor
Bir onlar anlatıyor beni
Bir Mecnun’um Leyla’mı ararım
Bir muhtacım ki sorma
Dön diye sana yalvarırım
Şubat hep ayaz
Yatağım soğuk
Bıyıklarım buz tutuyor
Hastayım dermansızım kalkamıyorum
Kapılar hep kapalım
Açanım yok
Bir başıma ölüp gideceğim
Korkuyorum
Birazda senden…
Bu başımda ki dertler birazda senden…

Ah ettim
Ahın tuttu…
Bırakıp gittim
Yürek nasır tuttu…
Ne günüm aydın
Ne gecem gece oldu…
Sen gittim ben çuvalladım
Ne ettiğini bilmez âşık oldum
Şiirlerde hayat buldum
Deli divane koydular adımı
Yolunda Mecnun oldum
Çöllere düştüm
Devesiz bedevi oldum
Dört duvarın arsında
Kilitli hapis oldum
Yaşıyordum yaşamaz oldum
Gözlerimin feri kaçtı
Görmez oldum
Hasta yataklara düştüm
Sahipsiz kaldım
Öldüm dünyandan göçtüm
Mezarsız kaldım…
Birazda senden…
Bu başımda ki dertler birazda senden…