Biraz Kül Biraz Duman O Benim İşte

Canım çok acıyor bu gün.
Her söz bir kurşun gibi delip geçiyor yüreğimi.
Unutamıyorum, eskiye ait ne varsa söküp atamıyorum yüreğimden.
Hak etmediğim ne varsa bırakmıyor beni, ecel gibi geliyor peşimden.
Bu gün diri diri gömdüm kendimi toprağa, duymayayım diye toprağın dışındaki sesleri.

Bu gün yok ettim kendimi, sonsuza dek.
Ah kalbim, neredesin!
Ben artık hiç hissetmiyorum seni…
Sadece yaşamam için atıyorsun, sesini az da olsa duyuyorum…
Dur diyorum dinlemiyorsun! ..
Ben bıraktım kendimi, ne olur sen de bırak beni…
Ben artık yaşamak istemiyorum ki! ..

Canım çok acıyor bugün.
Kaldıramıyor artık yüreğim, hayatın ihanetlerini.

Her şeyi bu kadar çok severken, bu mu olmalıydı bedeli? ..
Bunu soramayacak kadar yüreğim yorgun.

Kanadı kırık kuşlar…
Beni de alın giderken, ne olur beni de alın…
Bırakmayın beni buralarda, kendime tutsak.
Canım öyle yanıyor ki! ..

Senelerdir yanmış yüreğim, külleri havaya savrulmadan.
Öylece duruyor yerinde…
Ne rüzgâr dağıtıyor küllerini, ne de… ne de yağmur yıkıyor içimdekilerini...

Biraz kül, biraz duman...
O, benim işte…

Selma Doğan