Bıraktın Şiiri - Mehmet Cihat Üstün

Adını duyunca titrerdi kalbim
Gönlümde yanmaya köz mü bıraktın
Aşk masalı için sendin sebebim
Sevgilim demeye söz mü bıraktın

Yüreğini sanki kaplamış nasır
Bu kibir yalnızca sana münhasır
Değişemezsin sen geçse de asır
Ucu işlenmemiş naz mı bıraktın

Gönül sarayımda sultanlık verdim
Yetmedi ömrümü yoluna serdim
Senin için kadim dostları yerdim
Sen kaçtıkça kaçtın, haz mı bıraktın

Kayboldun ben dahil şaşırdı herkes
Ne haber var senden ne de bir adres
Uğraştım yoruldum artık benden pes
Ardından gelmeye iz mi bıraktın

Senden sonra boran tuttu kışımı
Dağlara taşlara vurdum başımı
Tükettin didede gönül yaşımı
Sana ağlayacak göz mü bıraktın

Yandı aşk koşmadın yâr imdadına
Kayıtsız kaldın aşkın feryadına
O şuh gözlerine bakıp, adına
Nağmeler dizmeye saz mı bıraktın

Kalbini kararttı bu derin uyku
Silinmedi asla içinden kuşku
Küflü odalarda sakladın aşkı
Uğrunda ölmeye öz mü bıraktın