Bırak Yıldızlara Gideyim Şiiri - Uygar Yeni

Gece olunca her yere ben çökerim
Kapkara,
Garip; gözlerimde sen, ellerimde sen
Can çekişirim, aklımda yokluğun…

Yokluğun ki;
Kaynar bir kazan,
Biraz da ateş
Kendi kendini yakan…

Bir ateşle yakarsın,
Bir sudan geçirirsin nefesimi…

Ellerimde kor olsa
Yüreğimdeki boşluktan beter yakmaz beni,
Ve yokluğun acıttıkça,
Soluksuz; yüreğimi, nefesimi, ellerimi sana veririm…

Kurulmuş düşler kadar kırık hayaller taşıyorum,
Görsen,
Büsbütün gece bile paramparça…

Demem o ki
Biraz daha yanayım,
İnan olsun, gece de razı gelir
Nasıl olsa senden olmuşum,
Bu vakitten sonra, ateş bana su gelir…

Ve koşulsuz, yine rüzgâr eser;
Saçlarını aklıma
Gözlerini yüreğime dolarım
Ve estikçe rüzgâr,
Biraz daha yakarım kendimi…

Yüreğime koyduğun ateşten sonra
Bu derme çatma sözlerim ayazda kalır
Ha geceye bağlanmış ellerim
Ha güne, koskocaman bir yokluksa senden kalan
Ne fayda?

Yanmaktan korkmuyorum inan
Tek korktuğum; gözlerindeki kara bakışlar
Ve saçlarındaki o uzun uzak yıldızlar…

Sorarım kendime ansızın;
Ya bir gün ulaşamasam saçlarına,
Ya kaybedersem o kara gözlerini?
Sonra bir deli gibi kovarım aklımdan bu sözleri
Çünkü korkarım,
Korkarım bendeki yokluğunun yok olmasından...

Saçlarındaki yıldızlar, o kara bakışlar
Her gece ellerime bulaşır;
Aklıma alamam sensizliği; ellerimi yüzüme sürerim…
Saçlarına, bakışlarına ve geceye şükrederim…

Ya bir gün ansızın düşersem, taşıyamazsam seni?
Utanırım;
Yüreğime, ellerime, gözlerime küserim…

Hani düşmedim varsay;
İçimdeki çocuktan korkarım,
Belki delirir ansızın,
Ve saçlarından sürükleyip de seni
Söker alır diye, Tanrının ellerinden…

Ya bırak yıldızlara gideyim, ya kara toprağa gömüleyim
Ya da yeter!
Aklımı bir köşeye sıkıştırma artık,
Hadi dön, beni de kendinle götür!