Bırak Sitili Sahibinde Kalsın

Bırak sitili sahibinde kalsın,
Herkesin şiiri kendi soluğunda yaşar,
Ben kelimeleri ödünç almadım kimseden,
Bu mısralar, yüreğimin sessiz çığlığıyla yazıldı.

Bir gece vakti, ay utangaçça yüzünü saklarken
Kalemim karanlığı deldi usul usul.
Kimi zaman kırıldım hecelere,
Kimi zaman gözyaşlarım harf harf aktı kâğıda.

Ben kimsenin sahnesine çıkmadım,
Alkış beklemedim, perde açılmadan önce.
Bir şiir okudum, sadece içim duysun diye,
Varsın duymayanlar eksik kalsın melodisinden.

Çünkü her yürek kendi tınısıyla çalar,
Ve her yara, kendi diliyle kanar.
Sen başkasının yürüdüğü yolları seçerken,
Ben kendi izimde bataklıkta çiçek açtım.

Bırak sitilini taşıyan taşısın,
Benim kalemim kimseden ödünç değil.
Ne moda şiirler yazdım, ne gündeme kuruldum,
Ben sadece oldum… olduklarımla.

Gülüşüm bile başkasına benzemezken,
Neden benzeteyim acımı bir başkasına?
Rüzgar hangi saç telini aynı savurur ki?
Duygular da öyle her birinin özgün bir devinimi var.

Ben aşkı da kendimce yaşadım,
Terk edilişi de, vuslatı da…
Bazıları güzel cümleler için sever,
Ben, güzel bir kalpte cümlesiz susmayı öğrendim.

Bırak, kim neyin izini sürerse sürsün,
Ben gölgesiz yürümeyi seçtim bu yolculukta.
Kendimle çoğaldım, kendimle eksildim,
Bazen bir sözde kayboldum, bazen susarak yazıldım.

Kendi rengini arayanlar belki bulamaz,
Ama ben karanlıkta bile kendimi tanırım.
Çünkü yazdığım her dize bir aynadır,
İçime bakarsan, kalbimin ritmini görürsün orada.

O yüzden tekrar söylüyorum,
Bırak sitili sahibinde kalsın.
Ben ne kimseyi taklit ettim,
Ne de kendi sesimi bastırdım.

Varsın okuyan anlamasın ilk okuyuşta,
Ben şiirimi okunsun diye değil,
Anlaşılsın diye yazmadım…
Sadece içim sussun diye yazdım.

Ve eğer bir gün birileri döner bakarsa geriye,
İz bırakmak için değil,
İz olduğumu hatırlasınlar diye yazdım ben bu şiiri.
O yüzden:
Bırak sitili sahibinde kalsın…