Bırak Dağınık Kalsın Şiiri - Derin Akkurt

Eskidi zihnimde sorgularım, çürüdü...
Her şey eskidi; madde, fikir ve özlem...
Nasıl da eskiyormuş her şey
içimdeki çocuğu büyütemeden…
Sürekli diğer yarısını özleyen
yarım bir ben kaldı elimde.
Arkamda bıraktıklarım tozlu raflarla dolu.
Kapılar kapanmıyor,
çekmeceler doldu taştı.
Dolaplar desen tıka basa dolu.
Sığmayanları dışarı atsam olmuyor.
Yaksam olmuyor.
Satsam olmuyor.
En iyisi bırak dağınık kalsın!

Arkamda bıraktığım ne varsa
peşimden sürükleniyor.
Her şey orada burada,
sağda solda, kendi havasında...
Nereye baksam
iki karış toz kaplamış kalbimi.
Ve ben üstüne basa basa
geçiyorum eskilerin üstünden.
Üstüne basa basa kendimden…
Yalnız ve yalın yüreğimden…
Maziden kalanlar sıraya dizilmiş
canımı acıtmak için hep fırsat kolluyor.
Gücüm yetmiyor bastırmaya.
Biliyorum; dünü bu güne taşıyan
kendinden çalar hep.

Kapı aralığından sızmış bir tanesi yine.
En çok bastırmaya çalıştığımdı oysa.
Mucize gibi önce dünyamı aydınlatan,
idrak ettikten sonra kabusuma dönen
ve bir kaç günde acılarıma sızan mutluluğum...
Nasıl unutulur böylesine bir acı?
Yerine ne koyduysam susmadı,
dinmedi sancısı!
Demir parmaklıklar ardından izledim
zamanla yok oluşumu.
Kıskanmadım kimseyi.
Ne haddime?
Kıskançlık dostum olmadı benim.
Derdim sadece kendimleydi…

Karanlığın hüküm sürdüğü köşelerde
tek bir kibrit yeterdi aslında
her şeyi ateşe vermeye...
Kalabalığın içinde yalnız nefes alışlarım...
Çabalarım hep boşunaydı.
Ne olurdu ihtiyacım olan sıcaklığı
kucaklasaydım bir akşam üzeri...
Alaca karanlıktan gelen yaylım ateşi,
beynimin içindeki uğultuların işkencesi...
Ve doğru insan diye diye
sert kayalara çarpmam...
En iyisi bırak dağınık kalsın!

Kıyıda köşede saklanmış,
sıcağında, buharında ısınacak
güzel anılarım nerede?
Geç kaldım kendime.
Fersah fersah, yalın ve yalıncak…
En iyisi bırak dağınık kalsın!
İnceldiği yerden kopsun!
Yıkılsın!
Kanasın!
Yansın!
Boş ver...
Bırak dağınık kalsın!