Bir Zamanlar Biz de Çok Mutluyduk

Mâziye duyulan derin hasret:
Kimi vakit iflâhı bulunmaz bir kasvet,
Kimi vakit pişmânlıklara sövdüren bir nefret.

Bu öyle bir hiss-i a'zam ki
İnsanı; kendi deminde kavurur yakar,
Anka misâli dirilmeye mecâli kalmadan
Küllerini keşkelerle birlikte savurur saçar.

Oysa hayat, akıp geçer avuçlarımızdan.
Bizse arkasından bakakalırız yalnızca.
Ve anlarız ki bu hayat hep keşkelerle geçmiştir.
Esâsında şu kısacık ömrümüz ibârettir türlü pişmânlıklardan.

Yaşadığımız günün farkına varmak mı?
Yaşadığımız ânın tadını almak mı?
Ne ulvî, ne mükemmel bir hayâl!
Biz geçmişi dert ederken geleceği kaybedenleriz.
Geleceği düşünürken geçmişe dalıp gidenleriz.
Kısacası bizim için şu ân mutlu olmak,
Birkaç palavra hattâ çok eski bir masal.

Ki -bir zamanlar biz de çok mutluyduk-.