BİR ZAMANLAR BİR HÜLYA VARDI. O on üç yaşında, bense on altı yaşındaydım. Ne güzeldi, tertemiz duygularla nasılda sevmiştim onu. Onun için herşeyimi verirdim, hatta canımı bile.
Gitti, çok uzaklara gitti. Almanya denen eceline gitti.
Aradan beş yıl geçti, tam 1825 gün, dakikaları sayarak onu
bekledim. Bekledim de ne oldu. Benim sevdiğim, aşkım dediğim Hülya Almanyada ölmüştü. Cenazesine bile gidemedim. Mezarı nerede diye soracak olursanız onu da bilmiyorum. Benim o eski Hülya'mı temsilen riyâkar nünahkar başka bir Hülya gönderdiler. Kendimi bir süre kandırdım, yine adına şiirler yazdım, şarkılar söyledim. Korkuyordum bir gün gerçek yüzünü gösterecek diye ve sonunda korktuğum başıma geldi.
Bekleyeceğim yine, yine gözlerim yollarda kalacak. Yanlış anlamayın şimdiki Hülya'yı değil, şu anda yanımda olsa inanın ki onu öldürürüm. O Hülya'nın beynine hiç acımadan tabancamdaki bütün kurşunları boşaltırım. Ama, ama çocukluk aşkımın yaşadığını bilsem, benim ruhumun onun ruhunu geri getireceğini bilsem, ruhumu şu anda hiç düşünmeden tereddüt bile etmeden gerçek sahihine, Rab'bime teslim ederim. Zaten yaşamın anlamıda kalmadı, benim için yaşam onun sevgisiyle birlikte bitti.
Ama yemin ediyorum o da yaşamayacak, en azından onun hayatı da benim gibi olacak. Öyle bir bataklığa saplanacak ki kıyamete kadar yatacağı yer, mezarı olacak o bataklık.
Umarım yıllar düşüncemi değiştirir. Hiç Ümidim olmasa bile.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta