Hiç böylesini duymamıştım.
Saat kendi kendine susmuştu o gün...
Çocukluk sokağımda adım kalmamış,
evlerin dili tutulmuştu.
Salıncaklar kırılmıştı.
Artık kimseye gülmüyordum.
Bir zamanlar ben diye biri vardı...
Duvarlara isim yazardı parmaklarıyla...
Her düşüşü oyun sanırdı.
Günler bir maceraydı onun için.
Şimdi ayakkabılarım çok ağır.
İçinde yıllar yürüyemiyor...
Böylesine donuk bir anı görmedim.
Fotoğraflarda başım hep eğik.
Gözlerim dalar uzağa, çok uzağa...
Çocukken saklandığımız yer var ya...
Hani karanlıkta unuttuğumuz...
İşte o sokakta kayboldu ismim.
Bir zaman makinesi yaptım hayalimde.
Geri dönemedim.
Çünkü geçmişte ne varsa...
Artık başka birine ait...
Oyuncak kutum mezarlığa dönüştü.
İçindeki her şey sustu.
Sanki hiç oynanmamış gibi...
Hiç böylesine eskimiş bir yastık görmemiştim.
Her gece başka bir hatırayı uyandırıyor.
Bazen babaannemin sesi.
Bazen anıların çıtırtısı.
En çok o kazınmış kulağıma.
“Her şey çoktan yaşandı” dedi.
Bugün evin çatısına çıktım.
Gökyüzüne bakarken...
Kendime sordum:
“Hala çocuk musun sen?”
Ellerim cevap vermedi.
Yabancı ve büyümüştü.
Ellerim...
hesap ödemeyi, kapı kapatmayı,
vedalaşmayı öğrenmişti...
Böylesine bitmeyen bir gece yaşamadım.
Lambayı söndürdüm, yorganı çektim.
Bekledim, biri gelsin.
Biri çocukluğumu geri getirsin.
Hiç bu kadar geçmişe batmamıştım.
Günlüğümün içinden düşmüşüm gibi...
Geçmiş gelip omzuma dokundu.
"Beni bırak artık" dedi.
Elini bırakamadım.
Bir zamanlar ben diye biri vardı.
Şimdi bazen rüyama uğruyor.
Elinde kırık bir sapan...
Ceplerinde bonibon...
Gözlerinde kırık bir güven
Bana bakıyor...
Hiçbir şey söylemeden.
Olcay Arslan 2
Kayıt Tarihi : 23.6.2025 11:06:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiirim, geçmişin derin izleriyle örülmüş bir iç yolculuğun samimi ifadesi. Çocukluğun kaybolan masumiyeti, zamanın acımasız akışı ve geçmişe duyulan özlem; her dizesinde hayatın içinden, herkesin kalbinde bir yer bulan o tanıdık duygularla dokunuyor. “Bir Zamanlar Ben Diye Biri Vardı”, yalnızca bir anı ya da hatıra değil; içimizde sakladığımız, bazen unuttuğumuz, bazen ise yeniden keşfettiğimiz bir benliği anlatıyor. Her kelimesiyle okuyucusunu sessiz bir sohbetin içine davet eden bu şiir, geçmişle barışmayı ve kendini yeniden bulmayı cesurca sorguluyor. Okurken, kendinizden bir parça bulacak, belki de uzun zamandır duyduğunuz ama ifade edemediğiniz o hislere dokunacaksınız. Çünkü bu şiirim, hayatın kırılgan yanlarını, kaybettiklerimizi ve hala içimizde yaşattıklarımızı naif bir şekilde gözler önüne seriyor. 27.09.2021
Ne güzel söylemişsiniz...
Şiir sadece mısralarıyla değil, o mısraların arkasındaki suskunlukla da konuşur. Hikâyesini anlatırken, okuyucuyu sadece kelimelere değil, kendi zamanıma, acılarıma, hayalime de misafir etmek istedim.
Bu zarif sözleriniz için gönülden teşekkür ederim.
Siz okudukça, ben yazmaya devam edeceğim.
Kalemle kurulan bu köprüde aynı satırlarda buluşmak dileğiyle…
TÜM YORUMLAR (2)