Bir zaman Şiiri - Serhat Fidan

Geçiyor zaman
gözlerininden düşerken
ayın sihirli tozları
Üzerimize düşüyor..

boğazımızda acının soğukluğu
geç fark etmiştik her şeyi
ellerimizden geleni yapmıştık
konuştukça bağlamıştık

gözyaşı sel
Sel gözyaşı olmuştu
Toprağa yeniden hayat vermiştik

sonsuzluk için elimizden geleni yapmıştık
Sonsuzlukta kaybetmiştik
kelimelerin Diyarında
cümlelerimiz yetim kalmıştı
gözlerden ne yaş
Nede sızı bırakmıştık
acıdan kupkuru bırakmıştık gözleri..
acıdan kalbimiz kurumuştu...

insanların acısı
insanları insanlıktan çıkarmıştı

Oysaki kelimeler tükeniyor artık
ölümün başka bir anlamı yok
illaki bir şey demek gerekirse
Sondan bahsetmek gerek
sonu olmayanın sonu yani

zaman geçiyor
bir notanın anlamında
Bir harfin tınısında fark ediyoruz aşkı
Bazen de yağmurun toprağı ıslatılması da.

biliyoruz aşkı ama
kelimeler sessiz kalıyor
çoğu zaman
uzaklara dalıp dalıp gidiyoruz
ne istediğimiz belli
ne yapacağımız belli
ama bütün anlamlar
hiçbir anlama gelmiyor

çaresizliğin kuytu köşesinde yaşıyoruz artık kuzey kutbunun ışıkları
yüreğimizdeki karanlığı aydınlatır mı bilemiyorum ama
Cehennemin kuytu köşelerine saklanmış masumiyetimiz bitiyor

zamanlar günlere
Günler saatlere
Saatler dakikalara
dakikalarda saniyeleri aşık..

akrep ve yelkovanın çarpıştığı noktada
her şeyimizi kaybediyoruz
benliğimizi
kişiliğimizi
Bizi biz yapan ne varsa
her şeyi kaydiyoruz
Artık sonsuzluğun içerisinde bir Çentik oluyoruz ancak

Serhat