Bir Yokmuşum Şiiri - Seyrani Göl

Bir yokmuşum,
Kendi sesime bile uzak durmuşum.
Ağzımda yarım kalan bir söz gibi
savrulmuşum rüzgâra…
Tutamamış kimse beni.

Bir yokmuşum,
Gözlerin dolusu bir gece çökmüş omzuma.
Adın acıya dönmüş içimde,
söyledikçe kanayan bir ezgi.
Sustukça derinleşmişim…

Bir yokmuşum,
Kapında bekleyen gölgeymişim meğer.
Ayak seslerinde kaybolan,
Sokağın ucunda üşüyen bir çocuk kadar
sahipsiz kalmışım.

Bir yokmuşum,
Senden sonra hiçbir bahar bana gelmemiş.
Dallar çiçek açmayı,
Rüzgâr esmeyi,
Kuşlar ötmeyi unutmuş içimde.

Bir yokmuşum,
Sen gülmüşsün… ben duymamışım.
Sen geçmişsin… ben kalmışım.
Sen yaşamışsın… ben yok sayılmışım.

Bir yokmuşum,
Adını içimden sökene kadar
ölüm gibi ağır durmuşum.
S.GÖL