Bir yokluğun varlığı ile yanarken yüreği ...

Her büyük nefret, bir aşk doğurmaz ve hiçbir ayrılık aşkı öldürmez,
Oysa ölünce sevdiğin insan, kalan tat, hüzünle kısalmış bir sonbahar günü,
Duyar mısın acaba o soğuk mezarda şu tanrısal sesleri,
Ne umulur ki yalnızlıktan, şimdi aşkım gülmüyor ki her yer aydınlansın,
Ömrün kıyısında nefes ve cesedim ağlayabilir mi, aşkla çürüyorken hande?

Zamanın rüzgarına takılır bütün yelkenlerimiz,
Sürüklenir ve ölünce durur sanırsın rüzgar ile zaman, ama değişir devran, mezar mı fırtınada sığınak liman,
Yoksa şu göğsünün en derin mabedinde, kök salmamışsa bir yudum aşk,
Zaten ömrünün en asil mekanında bile, her şey olur yalan,
Bil ki toprak anadır, asıl bakiye kalan, bu dünyada öyle değil mi hande?

İçime böylesine yaşama gücü salan şey neydi,
Denizin geceyle birleştiği ufka dalıp, dehşetle ağlarken şu yoksun acizlikte,
Küreklerini umutsuzca kırıp attım, hor ve yorgun sandalın, sayamam yıldızları,
Neden böyle başımı alıp gitme, hoyrat uzaklara kaçma isteği var gönlümde, bilmem,
Bu tenha akşamlarda, aşk için dolunaya niçin minnet ederim, hande?

Gönül bahçemde günahlar birikmiş, ne de çok yaban sürgünü,
Saplarım gecikmiş mutluluğun sahte gamına tahta saplı çelik öfkemi,
Bir de asarım yağlanmış halata, her şafakta yağmalanmış viran hayalleri,
Sallanır dev yalnızlığım, cüceler aynasındaki o gölge dipsiz kuyuda,
İsterim delice ölmeyi, oysa sorgusuzca doğmuşken, neden ölmemem hande?

Yakarım koza içinde ipek kelebeği, tanrı dünyada alırken can, seyirci sadece insan,
Alev alev tutuşur bedenim, katleder mısraları aşk, karanlığa çöker dizelerim,
Aşksız nehir nehir içerim özlemi, aşk mı, yoksa nefret mi şimdi güzel olan,
Kocaman ter damlaları düşer anlımdan, lanetli gecenin kabuslarında,
Yontarım sarhoş gözlerimle kamaşan hayalleri, ama kader nasıl aşılır hande?