Bir Yobaz Şiiri - Yılmaz Aybar

1980’lerin başlarında bir komşumuz vardı,
ODTÜ mezunu bir gençti,
Misafirimiz olurdu bazen,
Ülkemizdeki pek çokları gibi dindar geçinirdi;
Annemin ve eşimin de katıldığı
Sohbetler yapmaya çalışırdık kendisiyle,
Çalışırdık ama bir türlü başaramazdık;
Zira kendisi lâfı hemen dine getirir
Ve itikat durumlarımızı test etmeye,
Bize vaazlar vermeye koyulurdu.
Bir gelişi çok üzüntülü bir günümüze rastlamıştı,
Bizi öyle görünce nedenini sordu,
Kardeşimin ağır bir ameliyat geçirdiğini
Ve durumunun çok kritik olduğunu söyledik,
Bunun üzerine ne dese beğenirsiniz?
‘Geçmiş olsun’ bile demeden
Hastamızın da itikat durumunu sordu hemen
Ve Eğer itikadı tam değilse
Fazla üzülmememizi tavsiye etti.
İnsanları itikat durumlarıyla ölçen
Ve ona göre damgalayan bir kafanın ürünüydü bu tavsiye.
Bizler donakaldık adeta,
Ne diyeceğimizi şaşırdık;
Dilimizin ucuna
“Sen önce insan olmayı öğren,
Vaazlarını sonra verirsin.
Batsın senin gibi yobazların dindarlığı!
İnsanları dinden imandan soğutuyorsunuz hep,
Başka şeye yaramıyorsunuz” demek geldi,
Ama diyemeyip konuyu değiştirdik;
Ne de olsa misafirimizdi çünkü..