Bir Yarın Şiiri - Sevinç Kavuk

Yüksek ağaçlarda yüksek umut süsledim
Yanık bağrımda yanık düşü besledim
Ay yıldızdan taç’ımı bayrak dalgalandım
Sönmeyecek şafağa ezgileri besteledim

Dokunan herkese sevecen çılgınlığımdı
Topraktan yükselirce karartıların ezdiği
Tüm insan şekli yaratıklara kırağı misali
Semadan dökülürce bataklık sisi çöken

Mağrur şafak tanıyla o masum bir yarın
Bir yarınsızlıktan yarına ışığı doğanlardı...

Bundan sonra sadece diyebilseydim ki
Olunca günün birinde aydınlığa besteci
Anmalıyım nedensiz kavgaların o şeklini
Sadece şafağı bulandıranlardan…

Müzik yapacağım sadece bundan sonra
Soyup kor kora, öpüş öpüşe her yana
Bir bulut kesilircesine aşkın eşsiz utkusunu
Suyun altında keman çalar olduğunu
Su perisince...

Dalgalar arasında söyleşinin hangisine
Dönüşen zaman üstelik düşen mırıltıya
Kumların kayıp gittiği bütün dudakları
Silip süpürüyorken...

Gölgenin ve turuncu öpüşüyle kor hali sıcağı
Yaşanmış bir çocukluğun uzak anısı çıkagelir

Ne kadar genç
Sabah gibi
Şaşmaz kararlılığı

Gözleri şafağın yedi tepelerinde gördüğü
En net ışık, en sevdiğim köklü
En derinlerinden yarattığım bir yarın gülü

Şafağın yıkadığı gökte buluşabiliriz
Bundan sonra istersek... olmuyor ki

Günaydın aşk gibisinden cik cikliği ötüşen
Etin sesiyle…
Yine karartı kalacaksan vazgeç!
Etten, ışıktan ve kalın bel suyundan dünyada

Bir yarın istersen
Aynı şafağın kıyafetini düşle…
Bir yarın için eğer
Aynı ışığı soyunabileceksen…

Ekim 2006