Bir Yara Bir Şiir Şiiri - Gökhan Sarıkaya

Suyun güne yürüyen ayaklarısın.
Bilemezsin dolanıp döküldüğün yolllardan
seni karşılayan güneşin tuhaflığını.
Ağaçlar selam veriyorlardı dallarını yerlere eğerek.
Gördüm...
Yüzün dedim sonra,
o sadece çakıl taşlarının düzleşen yüzeyine
kendi suretini işleyen.

Her şeyi zamanın içinde eriten fikrin
en mühim hadisesi olmuştun sen.
Bütün kitaplar seni anlatıyorlardı her şeyden çok.
Bir çeşit yangındın düştüğün yerlerin ahşap yuvasında.
Sonrası her şey kül...
Sonra seni izlerken
gel dedi siyah elbiseli bir sorgucu takımı
dillerinde yasaların biçmek için duran keskin tırpanları.
Kopardılar köklerimi en derinden.
Sonrası kan...

Sakallarıma düşen beyazlardan çizdim
o siyah tablolarda ölümsüzleşen berrak yüzünü.
Suçun hükmü bellidir
kırılan kalem
ve yağlı urganını seven ince bir boyun!

Sözcüğün anarşizmidir bu
sükutla uyuyanı devleştiren.
Artık ödenecek bir şey kalmamıştır.
Artık bu kalp yaşamın hasmı olmuştur.
Çağır kişneyen atları Kırgız bozkırlarından
bir avuç sütle besleyelim bütün savaşlarımızı.
Belki ayağa kalkar o derin yaralardan sonra şiirlerimiz.
Ölüler ki onlar zaten ölmüştür...
Ki sen gittikten sonra
son damlasına baktım gözyaşımın.
Belki suyun güne yürüyen ayaklarıydı.
Belki de bütünü öz ile yıkayan sadece
bir damlacık su!
Ya da kendime ait bir sesti
yanağımdan usulca süzülüp yere çarparak
depremler getiren.
Yıkıldı içimdeki tüm kentler.
Artık şiir neye yarar ki...