Bir Yalnızlık İçinde Şiiri - Rüstem Badı ...

Dedi ki: “Sonsuza dek kalamazsın,
Bu şehir seni, sen de onu sevemezsin.”
Gittim, sokaklar bana yabancı,
Adımlarım, kırık dökük duvarlarda çınladı.
Bir zamanlar sevda dediğim her şey,
Bir hüzün oldu, bir gölgenin peşinden sürüklendim.
Adım, rüzgârda kaybolmuş bir isyan gibi,
Bir zamanlar hayal ettiğim mutluluğa veda ettim.

Gittim, yıkıldım ve zamanla kavruldum,
Zincirlerim, bileğime bir sadakat sözüydü.
Ama dünya döndü, ben yerimde kaldım,
Ve ardımda bir tek boşluk bıraktım.
O eski ev, o eski odalar,
Beni beklerken birer hayal oldu,
Yalnızca kırık dökük eşyalar kaldı,
Benden geriye hiçbir şey kalmadı.

Bir delilik, bir sevda sarmalında,
İçimde büyüyen bir yangın gibiyim.
O eski yıkık şehre geri dönsem,
Beni tanıyacak kimse kalmaz.
Yüzümdeki çizgiler,
Zamanın beni ne kadar unuttuğunu anlatır.
Bir yıkımın içinde, kimseye ait olmayan bir benlik,
Ve her adımda kaybolan bir hayat…

İşte böyle, içimde bir boşluk,
Bir zamanlar sevdiğim her şeyin ardından kalan.
Gittim, delirdim ve zincirlere vurdum kendimi,
Sonsuz bir yalnızlık içinde kaybolarak