Bir Yabana Şiiri - Günay Aktürk

Gül donunda boy vermişti bir zaman,
Topuklarımda çürüyen diken kökleri.
Sen, hangi bahçenin yabanısın böyle?
Tenin zehirli, yurdun bataklık…
Sen ey güneş gülü, Venüs kapanı!
Kış sevdalısı, ayaz aşığı…
Bilirim senin ruhun yok, bilincin ölü.
Tükenmez açlığın insan avında.
Ama bu kinsiz canilik kendiliğinden,
Varlığın yanılsamalarda sadece!
Vahşetin fikir yoksunu.
Ey algı bıçağının derin kesiği!
Şehvetli kan kokusu eyyy!
Gör, gül kokunu var eden varlığımı.
Tanış yaratıcınla.
Ah yapma!
Kutsalsın!
Sonsuz olan,
Dönüp duransın.
Ama bu çürüyen beden sen değilsin!
Aç bir bedende tutsak koca kâinat.
Ruha dokunmuyor saçtığın hisler.
Gözlerin çiğ bir et parçasından ibaret.
O bakışlarda kutlu bir mana yok.
Zehirli sarmaşıklar aşkına!
Aşk deyi peşinden koşturur taşı,
Sonluda tutsak olan sonsuzluk