Bir Volkan Tutuşması Şiiri - Ömer Çaha

BİR VOLKAN TUTUŞMASI

Aşkın ve sevdaların,
Sayhası çarpıyor çehremde.
Suratımın ortasından sessiz,
Bir tebessümün mırıltısı dökülüyor öylece.
İçimde bir kanarya, bir muhabbet kuşu,
Çırpınıp duruyor uslanmadan;
Yangınların, yenilgilerin acısına aldırmadan!

Ayın, dağların eteğine düşen,
Hüzünlü parçalarına tutunuyorum.
Karnından vurulan bir yunusun,
Acısını hissediyorum denize sürerken yüzümü.
Yüzümde nice servilerin tokat izleri duruyor!
Neyse ki umursamıyorum kaybolup gidenleri;
Hayatın umursamadığım tarafları var çünkü.

Dağlara vuruyorum kendimi,
Her yenilginin arkasından çılgıncasına.
Yanıyorum sonra dal olup orman yangınlarında.
Yanıyorum aşkın sarmaladığı alevlerin közünde.
Yine de aşk tortuları kalıyor içimde,
Kızgın ateşlerin silemediği derin izler!

Doyumsuz aşkların yeridir benim mahmur kalbim.
Gülümseyen bir yüz ifadesiyle uyanır;
Somurtan bir suratla ölür aşklarım.
Mesela postanede karşılaştığım dilber;
Şirin kelimeleri olan, ince, esmer kız.
Nasıl da uyandırdı aşkı ve kaybolup gitti!..
O gitti, kaybolup gitti;
Ama sıcak sözlerin hissedildiği yerde,
Göverip duruyor bir aşka eşlik eden duygular…

Ben aşk için yaratılmış biriyim.
Bir yaranın sızlayan yanında aşktır aradığım.
Hatta yengeç leşlerinin yosunlu taşlara vurulmasında.
Sıcak sözler aşkın çağrışımıdır benim için;
Anlamlı bakışlar, sedef beyazı gözler;
Ve rüzgârda savrulup giden sarı saçlar…

Bir karsambaç alsam diyorum;
Donsa yüreğim, buz tutsa, uslansa;
Bir daha sürmesem aşklara elimi!
Şimdi gelin ey şairler!
Ey mavi kanlılar!
Ey hayalden geçenler!
Gelin ve anlatın ki,
Bulutların eteğinde hayat;
Kobraların kıvranmasında,
Aşk aranmaz!..