Ne kimseye akıl verebilirim,
Ne kimseden akıl alabilirim.
Dünya işte yaşamadan anlaşılmıyor,
Yaşa da gör,
Bak ne diyor hayat...
Herkese gümüş tabakta sunulmuyor ekmek,
Kimi dışarıdan izliyor,
Kimi sadece kokusuyla yetiniyor.
Kimi bulmuş bunuyor.
Denemeden bilinmiyor.
Sana gelen, seninle gidiyor.
El gibi,
Bir varmış bir yokmuş gibi,
Yormadan olmalı her son.
Bir lokmada buluşmak isterdim oysa
Sevdiğim herkesle sıcacık.
Koksun burcu burcu sabahları
Düş gibi.
Seni seviyorum demek isterdim oysa,
Bir çocuk gibi de,
Tren bekliyor istasyonda,
Telgraf çekmeliyim teyze kızına,
Göçmen kuşlar dönsün hele,
Karanfil kokulu sokakta en sevdiğim şarkı çalınsın bir dinleyelim,
Bestesi yele, güftesi sere karışsın.
Bahar gelsin dallarıma
Söyleyeceğim o zaman
Sevgilim seni seviyorum diye.
Mine Yılmaz Sevinç
31 Mart 2023
14:44
Kayıt Tarihi : 24.5.2025 01:16:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!