Kaybolan,yok olan ben değilim
Yalnız kalışındandır ,yalnızlığın.
Boşluktandır yalnızlığın.
Alışırsın bensizliğede demiştim,inanmamıştın.
Olmaz,olamaz,yapamam demiştin.
Nelere alışmıyorki insan,
Hüzünlere,acılara,yokluğada alışıyor insan.
Unutursun zamanla yok olur o ilk acılarda.
Anılarınsa hatıralara dönüşür zamanla.
Bir varmış bir yokmuş misali,
Sende alışırsın bensizliğe.
Olan gidene olurmuş diyorlarya
Yalan söz,yalnış laf bunlar.
Terki diyar ediyor giden oysa.
Neden üzülürki insan,
Neden bu kadar korkarki ölümden.
Ölüm:
Dünya sıkıntılarından kurtuluştur.
Ölüm:
Ruhun bedeni terk edişidir.
Ölüm;
Ruhun ebedi yolculuğa çıkışıdır.
Kayıt Tarihi : 25.9.2020 21:02:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
![Muzaffer Karabulut](https://www.antoloji.com/i/siir/2020/09/25/bir-varmis-bir-yokmus-221.jpg)
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!