Bir Varmış Bir Yokmuş Şiiri - Kıymet Sönmez

Bir varmış bir yokmuş,
Bir masal başlangıcı olarak kalmış bu deyim.
Bizde bir zamanlar yoktuk,
Sonra var olduk.
Yokken nasılda beklediler bizi,
Nasılda görmeden sevdiler.
Anlamadığımız bir sürü sevgi sözcükleri söylediler,
Var oluşumuzun süresi uzadıkça
Pek duyamaz olduk o sözleri.
Yerini kızmalar, bağırmalar aldı çoğunlukla
Beğenmemeler, eleştiriler aldı yerini,
Oysa neye benzediğimiz bilinmeden,
Nede çok sevmişlerdi bizi,
Var oluşumıuz uzadıkça hep bu sevgiyi özledik,
Hele ki artık elden ayaktan kesilince,
Nedense ağır gelmeye başladık sevdiklerimize,
Biz yeni var olanları baktık, büyüttük yıllarca,
Bir topan ekmeği çok gördüler zamanla,
Utanır oldular, giysimizden, konuşmamızdan
Tavuk yumurtayı beğenmez oldu,
Evlerinde bir oda bulamadılar bize,
Gönderdiler huzur evine,
Yok olma günlerimiz yaklaşmışken,
Onları sadece görme istediğimiz bile yok oldu,
Son nefeste yabancılar oldu yanımızda,
Sevdiğini sandıklarımız değil,
Bir telefonla öğrendiler,
Yok olmaya gidişimizi,
Sonra ağladılar,
Belki bize, belki kendilerine,
Bizi uğurlarken,
Belki kendileri geçti akıllarından,
Dudaklarından döküldü o cümle hepsinin
Bir varmış, bir yokmuş.....