Bir varmış bir yokmuş Şiiri - Zümrüdü Anka

İki sallancağın arkasındayım
Birine çocukluğumu oturttum
Birine yitirilmiş hissizleşmiş duygularımı
Orta yolu bulmalı şimdiye dönmeliyiz.

Çocukluğumdan başladım sallamaya hislerimi
Anlamıyor anın büyüsüne kapılıyordu
Bıraktım onu ,
Yitip gittigini düşündüğüm yüreğimin alev alan kısmına geldim
Korktum çocukluğum yanı başımda
Sallancak ipten yanmasın ,yakmasın ,tutuşturmasındı masum kalan tarafım.
Hissizleşen duygular seslendi birden
Bırak oda büyüsün ateşin sıcaklığını, tek tarafı kopan sallancağın dengesizliğindeki dengeye varsın.
Keskin ve netti.
Bıraktım dengenin dengesine kavuşmasını beklemeliydim.
Göğe bak dedim, rüzgara kapıl
Ayaklarını uzat yükselirken ,
Alçalırken indir.
Söz geçirebiliyordum çocukluğuma.
Bu beni ümitlendirmişti.
Bir diğer sallancağın başına geçmek istemiyordum.
Ama adil olmalıydım
İkisini oraya oturtan ve sallandırmak isteyen bendim.
Başladım kesik kesik nefes alan tarafını sallandırmaya.
Garip bir sessizlik çöktü duygular sustu
Bir boşluğa gitti sanki
Korkularıyla geri döndü elektrik çarpar gibi titremeye başladı.
Durdurmaya çalıştıkca çoğaldı
Dokunduğumuz yerden sarsmaya başladı benide.
Sakince seslendim bir kuşun kanadında
Annenin ellerinin içindesin korkma!
Sakinleşmeye başladı sandım
Sonrası bir deprem edası
Garip bir uğultu hızlı bir sarsıntı fay hattının üzerinde buldum kendimi.
Herkes bir telaş ve korku içinde.
Hemen çocukluğuma döndüm
Annenin sesi gülüşü tebessümü içerisinde havalandım bir kez daha.
Sıra enkaza uğrayan tarafındadır
Korktum enkazı toplayıp kalanlarla oturttum bir kez daha sallancağa
Tüm gücümle tuttum sanki ittiğim zaman havada toz haline gelip ucusmaliydi her bir zerresi .
Geriye boş bir sallancak kalmalıydı.
Ama enkazdan kalan herşey havada birleşip bütleşmişti sanki.
Enkaz yerinde çiçek açmıştı, kelebek konmuştu her bir zerresine.
Sallancaklar mıknatıs gibi birbirlerini çekiyor
Garip birşeyler oluyordu
Anlaması güç
Artı ile eksi eşit olamazdı
Gökyüzünün rengi denize karışabilirdi belki ama
Artı ile eksi tek başına eşitlenemezdi.
Parantezler açılıp açılıp kapanıyor
Soru işaretleri geride noktasını bırakıyor
Harfler ters dönüyor
Uçup gidiyor birer birer kelebekler
Kimi rengarenk kimi kapkara sırtında bir yük
Güneş açıyorken birden hava kararıyor sanıyorum
Gece oluyorken şimşeklerle aydınlanıyor.
Hani benim masalım diyorum başlasın
Gelen seste buluyorum kendimi
"Bir varmış bir yokmuş."
Terazime koydum aydınlığı karanlığı , iyiliği kötülüğü oynamadılar.
Güneşi koydum bir diger tarafa ayı sallanmadı lar.
Toprağı ve gökyüzünü koydum eşitlendiler.
Biri var biri yok!