Bir var, hiç yokmuşsuz Şiiri - Yusuf Maral

Ne sen aradın uzun zamandır
Ne de ben bir merhaba dedim sana
Son sözlerin canımı bu kadar yakmasaydı,
Belki de bir gece ansızın çalardı telefonun
Aç ya da açma, emin ol arardım
Silmeye kıyamadığım bir kaç mesajını
Her okuyuşumda katili oluyorum bir kaç sigaranın
Ve özleyince koklarsın dediğin
O kırmızı saç tokan hala avuçlarımda
İnsan giderken keşke
hiç bir şey bırakmasa ardında
Oysa gülüşün hala yanı başımda
İşte tam ordasın,
Çiçeklere su veriyorsun,
Dert yanıyorsun, açmadığını için güllerin
Şimdi karşı koltukta kahveni yudumluyorsun
Ben sana baktıkça anlamsız motiflere dalıyor gözlerin..
Evet tamda öyle
Fincanını tutuşun ve serçe parmağın
Üşümüş o öpülesi ellerin..
Bakışlarında bi şehir eşkıyası
Aşkı araklıyor yüreğimden..
Sen gülünce değişiyor mevsimler
Zemheri nisana dönüyor aniden
En sevdiğim ezgiden
Sesin eski bir şarkıyı mırıldanıyor
Dudaklarında öksüz kalıyor bütün notalar
Bir sen kalıyorsun, bir sol kalıyor
Oysa şimdi seni duyuyorum, dokunamıyorum..
İşte tam karşımdasın, görüyorum
Dokunamıyorum..
Burnumun diregini sızlatırcasına
Kokununu çekebiliyorum içime
Dokunamıyorum..
Sabah olmasın diye belkide
Körebe oynuyor bütün saatler
Artık uyumak içinde,
uyanmak için de sebeb bulamıyorum
Ellerini tutumayacağım kadar uzaklara
götürmüş vefasız trenler
Üstelik vagonlar dolusu acılar bırakıp geride
O çelik çomak oynadığımız sokakta
Hiç bir oyuna dahil etmiyor bizi çocuklar
Çocukken sen yanınca hep ben çıkardım oyunlardan
Ben bu sevda oyunda çok yandım
Ama bu defa sen çık, çık git aklımdan
Anladım ki biz seninle şimdi
zamanın artıkları olmuşuz
Masalmış yaşanan her şey
Bir var, hiç yokmuşuz