Bir Umut Vardır Şiiri - Suat Kayis

Sessiz bir şehri,
İzler gibi izliyorum,
Terk edilmiş sokakları,
Yalın ayak gezen çocukları,
Gülüşünde kaybolan hayallerimi,
Gözlerim kapalı yaşıyorum,
Kimseden habersiz,
Sessizce....

Anlatırken ağlarım diye
Anlatamadığım her cümlemde
Boğazım düğümleniyor
Kimse yok değil aslında
Var ama......
Ben işte...
Anlatamam,
Kime,
Hatta kimseye.

Tek başıma halletmem lazım bunu,
Kendimi övmek için de söylemiyorum. Cevapsız kalan sorularının,
Cevabı aslında bu cümle.
Kendi içimde halledemediğim hiçbir şeyi, Başkalarıyla halledemem ben.
Zor olan ben değilim,
Sadece....
İçimde kapalı kalan,
Zincire vurulmuş duygularım. Tamamlanmayan,
Bitmek bilmeyen bir puzzle gibi,
En önemli parça,
Hep eksik aslında.

Ne çok özledim,
Kendimi,
Gülüşümü,
Kaybolan yıllarımı,
Hayallerimi,
Belkide......
Sayiiiiiiii,
En son,
Ne zaman hayal kurdum ki ben.
Onu bile hatırlamıyorum.
Bazı insanların,
Doğuştan şansı yoktur ya,
Elini neye atsa kurur,
Yada.......
Elinde kalır ya,
Çok değer verir yada,
Ederini bulamayan,
Antika eşya gibi kalır öyle vitrinde,
Ben de.....
O ederi bulamayanlardanım işte.

Ne çocukluk yaşayabildik,
Ne gençlik,
Biraz hızlı oldu büyümemiz.
Çünkü......
Size anlatabilecek,
İçinde hep mutluluk olan,
Hikayemiz olmadı.
Belki vardı ama,
Hatırlayamayacak kadar az,
İçinden en iyisini,
Anlatamayacak kadar küçük.
Dedim ya.....
Hayat bizi nereye savurduysa,
Biz oraya sürüklendik.
Ne bir umut vardı ucunda,
Nede bir hayal içinde.
Biz galiba çok çabuk büyüdük.
Çünkü doyasıya yaşayamadığım,
Bir hikayem yazılmadı kalbime.
O yüzden,
Belirsiz yalnızlığım
İçine kapanmışlık
Anlatamadığım cümleler
İfade edemediğim sözcükler
Bundan olmalı.

Kendi kendime,
Konuşarak hallediyorum.
İçim soruyor,
Beynim cevaplıyor.
Kimsenin fikrinin bir önemi yok,
O ne hissediyor,
Ne istiyorsa karar veriliyor.
iç hesaplaşma bittikten sonra.

Bunun için suskunluğum,
Bak....
Anlattım,
Yazdım,
Ne okudun,
Nasıl anladın,
İnan onun da bir önemi yok.
Biliyorum.....
Çok kızıyorlar bana,
Ama....
En kötü huyum bu benim,
Ne yaparsam yapayım,
Asla DEĞİŞTİREMİYORUM.
Çok denedim yemin ederim.
Bununla çok uğraştım,
Kendi duvarlarım buna engel oldu.

Ben.....
Yaşadıklarımı asla unutmam.
Sadece uzaktan izlerim.
susar,
Kendimi yer bitiririm.
Hatta hiç acımam,
Kendimi senin için bile tüketirim.
Bana yaptıklarına rağmen,
Beni bununla tehdit bile edemezsin.
Giderim diyenin önünde durmam,
Gidişini izlerim.
Hakkımı da helal ederim.
Sorun yok inan,
Ama......
Ben gidersem,
Kaybedeceğim hiçbir şey olmadan,
Arkama bile bakmadan giderim.

Alışkın değilim ben,
Bu kadar anlatmaya,
Yazmaya,
Oku beni,
Yazıyorum işte,
Verdiğin değerden çok,
Fazlasını,
Karşılıksız alırsın benden.
Yeter ki anlamaya çalış,
Ne kaybedersin ki.

Bu yüzden işte,
Daha anlamadan,
Kaybediyoruz her şeyi.
Bazen güzel bakmak,
Onun....
Bunu hak etmesi anlamına gelmiyor.
Benle aynı pencereden,
Bakamadıktan sonra.
Ben işte yine yaptım.
Beklemekten,
Vazgeçmekten,
Önyargılı olmaktan,
İnsanları ayırmaktan,
Çoktan soyutladım kendimi.
Bende ne görünüyorsan,
Hep öyle kalırsın.
Bu şu demek değil,
Ulaşılmaz değilim elbet
Benimde hala zayıf yerim var.

Hayatım boyunca,
En korktuğum,
Değer verdiğim,
Sevdiğim insanların,
Onlarda ki karşılığı olmamasını görmek, Bunu kendime anlatamıyorum işte.
Neden......
Beni de kaybetmekten korkan,
Biri yada birileri olmuyor.
Ben biliyorum cevabını artık.
Çok sevince,
Çok değer verince,
Elde edilmiş olmaktan,
Basitleşiyor onlar için.
Ama bilmiyorlar ki,
Bu kadar fedakarlık,
Ne için......
Beni biraz anlasınlar diye.
Bak......
Onu da yanlış anlıyorlar.
O yüzden,
Birden fazla kere,
Ders aldım hayattan.
İçinde yaşadığım durumun,
Bir daha olmaması için,
Kapattım kapılarımı.
Ne üze biliyorlar,
Ne de anlaya biliyorlar.

Fazla sevmiyorum artık,
Düşünmüyorum,
Umursamıyorum,
Kartları hep kapalı oynuyorum,
Ne duygularımı belli ediyorum,
Ne de değerimi.
Onlar da,
İmkansız zannediyor beni.
Oysa anlasa ya beni.

Yok yüreğim,
Bu kadar ağır yük,
Olamam kimseye,
Ben......
En iyisi bende kalayım,
Kalbime sığdıra bildiklerim,
Yeter bana.
Sen de kal,
Ama gitme....
Belki umut vardır hala........