Bir Umut Şiiri - Tunahan Kılınç

Bir umudum var; yeter ki bitsin bu kanlı savaşlar,
Bitsin mevtler,mesgabeler ve as’ablar.
Çevrilsin artık doğruya; yanlışlar,hatalar,
İsterim ki ben mehr ile dolsun nankör dünyalar.

Bir umudum var; atılsın çöplere “akılsız” telefonlar,
Gelsin olmayan fosilli dinozorlar,erimiş buzullar.
Dursun artık çatılardaki isli,yanık bacalar,
İsterim ki ben tertemiz olsun bu jengar cihanlar.

Bir umudum var; uyuyamayım tekbir sesleriyle ya-rab
Allah-u Ekber deyip haykırsınlar bu mahlukatlar.
Taat öğretsinler,taabbut yapsınlar,Allah’ı ansınlar,
İsterim ki ben Allah’sız kalmasın bu tekebbür kullar.

Bir umudum var daha arıyorum,
Nedir bu umut,beklediğim gün ışığı.
Bir bilsem karanlıkta kalmış bir kul olarak,
Yanlışın doğrusunu,haksızın haklısını.

Bir umudum var; haftalarca telbiye etmek,
İsteğim şudur ki “lebbeyk allahümme lebbeyk” dedirmek.
Keşke soruların hepsine birer yanıt verebilsek,
İsterim ki ben fakirlere de bir destek.

Bir umudum var; köpeklerle dost olmak,
Kedileri koruyup,kuşları azatlamak.
Ayakkabımızla su,şapkamızla yemek taşısak,
İsterim ki ben Yunus’la Hz Süleyman’a uymak.

Son bir umudum daha var; düzelsin bozuk hulklar,
Sizin anlayacağınız bu çizik ahlaklar,
Küfür etmeyin,reddedin sapıtmış arkadaşları
İsterim ki ben,bir kere sorun kendinize; ben kimim?