Bir Tükeniş Şiiri - Emin Özcan 1

Akşamın yürüyen afişlerinde gözlerini kaybettim,
Tut diyemedim ellerimden,
yavaşça kulağıma fısıldayarak
Ben gidiyorum dedi.
Nereye diyemedim?
Bir daha gözlerine bakıp gitme de diyemedim,
Zaten gidecekti de…
Sonra uzun bir süre öylece yerde bekledim.
Derken gölgesi kayboldu
sonra başımı kaldırdım
Sokağın sonundan kendisi de kayboldu.
O günden sonra hiç görmedim
Beni uyandırıp onu soranlara da
Ölmeyi çok isterdim dedim
duymadılar sesimi galiba
Ben sende kendimi ölüme terk ettim...