Karanlık çökünce gün ortası beyaza,
Beyaz kararır, şafak atar alemde.
Sitem etmesin kimse, kararan aydınlığa,
Asıl karanlık başlar yüreklerde.
Kaybetmektir sevgiyi ve değerleri.
Işık arayan kaldırsın başını,
Ve sürekli baksın kutup yıldızına,
Oralarda biryerde oturur yerine,
Göz kırpar mahcup mahcup.
En çok insan kutup yıldızına benzer,
Bir var, bir yok arası, böyle birisi..
Kaybetse ümidi, sevgiyi ve ışığı,
Tek solukta teslim olur,sükutuna.
Sevgisizlik yarınsızlıktır.
Sevgi; Karadan beyaza,
Beyazdan engine uzayan tılsımlı köprü..
Katığımız, arkadaşımız sevgi,
Bizi bize, bize dosta,Dostun sevdiği göze
Süzülen ebem kuşağı.
Sevgi sonsuzluğa kanat açmak,
Zamanı durduran anka kuşunun üstünde.
Unutmasın insan, unutulmasın yeni gün,
Sabah olduğunda gün aydın...
Caddede, sokakta, evde,işte,
Bir tebessüm borcun var.
Kayıt Tarihi : 10.4.2009 23:36:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!